The Clever Barik: ଗୋଟେ ମଜାଦାର Sambalpuri Story of a Smart Barber
#WesternOdisha #Sambalpur #MajeiaGapa
ବିନା ବିଚାରେ କାମ କଲେ କାଣା ହେସି? ପଢୁନ୍ ଗୋଟେ ଚଟପଟିଆ ସମ୍ବଲପୁରୀ କାହାଣୀ!Odisha Folk Tales in Sambalpuri
ନମସ୍କାର ସାଙ୍ଗମାନେ!
ଆଜି ମୁଇଁ ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଆମର ପୁରୁଣା ଦିନର ଗୋଟେ ଏନ୍ତା କାହାଣୀ ଶୁଣାମି, ଯେନ୍ଟା କି ଆପଣଙ୍କୁ ହସାବାର୍ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଜୀବନର୍ ବହୁତ୍ ବଡ଼ ଶିକ୍ଷା ବି ଦେବା। ଏ କାହାଣୀଟା ହେଉଛେ ପାଟଳୀପୁତ୍ର ସହରର ଗୋଟେ ବଣିକ ଆରୁ ଜଣେ ମୂର୍ଖ ବାରିକ୍ର।
ସାହୁକାର୍ ମଣିଭଦ୍ରର୍ ଗରୀବୀ ଆରୁ ଦୁନିଆର ରୂପ
ବହୁତ୍ ପୁରୁଣା କଥା, ପାଟଳୀପୁତ୍ର ନାମକ ଗୋଟେ ବହୁତ୍ ବଡ଼ ନଗରୀ ଥିଲା। ସେଠାନେ ମଣିଭଦ୍ର ନାମକ ଜଣେ ବହୁତ୍ ବଡ଼ ସାହୁକାର୍ ବା ବଣିକ ରହୁଥିଲେ। ସେ ବହୁତ୍ ଭଲ୍ ଲୋକ ଥିଲେ, ହେଲେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ଦିନେ ସେ ପୁରାପୁରି ଗରୀବ୍ ହେଇଗଲେ। ତାଙ୍କର ସବୁ ଧନ-ସମ୍ପତ୍ତି ଚାଲିଗଲା।
ଯେତେବେଳେ ମଣିଭଦ୍ର ଗରୀବ୍ ହେଲେ, ସେତେବେଳେ ସେ ଦୁନିଆର ଅସଲି ରୂପ ଦେଖଲେ। ଯେନ୍ ଲୋକମାନେ ଆଗରୁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖଲେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିଲେ, ଏବେ ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଘୃଣା କରବାର୍ ଧରଲେ। ସାଧାରଣତଃ ଗରୀବ୍ ଲୋକଟେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଘୃଣାର ଶିକାର୍ ହେସି। ମଣିଭଦ୍ର ଭାବଲେ, "ମଣିଷ ଯେତେ ବଡ଼ କୁଳନେ ଜନମ୍ ହେଇଥିଲେ ବି କିମ୍ବା ଯେତେ ଗୁଣୀ ହେଇଥିଲେ ବି, ଯଦି ତାର୍ ପାଖେ ପଏସା ନାଇଁଥାଏ, ତେବେ ସବୁ ଅସାର୍।" ସେ ଭାବୁଥିଲେ ଯେ, ପାଠ ପଢ଼ିଥିବା ପଣ୍ଡିତ ବି ଯଦି ଗରୀବ୍ ହେଇଯାଏ, ତେବେ ପରିବାର୍ କଥା ଚିନ୍ତା କରି କରି ତାର୍ ବୁଦ୍ଧି ବି କାମ୍ ନାଇଁ କରେ।
ଦୁନିଆର ନିୟମ ଆଏ ଯେ, ଧନୀ ଲୋକଟେ ମୂର୍ଖ କିମ୍ବା ଖରାପ ଗୁଣର ହେଲେ ବି ସମାଜ ତାକୁ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ ଦେସି। ହେଲେ ଗରୀବ୍ ଲୋକଟେ ଯେତେ ସଚ୍ଚୋଟ୍ ହେଲେ ବି ତାକୁ କେହି ପଚାରବାର୍ କେ ନାଇଁଥାନ୍। ମଣିଭଦ୍ର ଏନ୍ତା ଦୁଃଖ୍ ପାଇକରି ରାଇତେ ନଖାଇ ନପିଇ ଶୁଇ ପଡ଼ୁଥିଲେ। ସେ ଭାବଲେ, ଏନ୍ତା ଜୀବନୁ ମରିଯିବା ଭଲ୍।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନ ଆରୁ ଚମତ୍କାର
ଦିନେ ରାଇତେ ମଣିଭଦ୍ର ଶୁଇଥିବା ବେଲେ ଗୋଟେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖଲେ। ସ୍ୱପ୍ନନେ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାକେ ଆସି କହିଲେ, "ମଣିଭଦ୍ର! ତୁମେ ଗରୀବୀ ଲାଗି ଏତେ ଦୁଃଖ୍ ନାଇଁ କର। ମୁଇଁ ତୁମକୁ ଗୋଟେ ଉପାୟ କହୁଛେ। କାଲି ସକାଲେ ମୁଇଁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବେଶନେ ତୁମର୍ ଘରକେ ଆମି। ତୁମେ ମତେ ଦେଖବା ମାତ୍ରକେ ଗୋଟେ ଠେଙ୍ଗାନେ ପାହାରଟେ ଦେବ। ମୁଇଁ ସଂଗେ ସଂଗେ ଗୋଟେ ସୁନା ମୁଣ୍ଡା (Gold Statue) ପାଲଟି ଯିମି। ସେ ସୁନାକେ ନେଇକରି ତୁମେ ପୁଣି ଧନୀ ହେଇପାରବେ।"
ସକାଲ୍ ହେଲା, ମଣିଭଦ୍ରର୍ ନିଦ ଭାଙ୍ଗଲା। ସେ ଭାବଲେ ସତକୁ ସତ ଏନ୍ତା ହେବା କି? କିଛି ସମୟ ପରେ ସତକୁ ସତ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତାଙ୍କ ଦୁଆରକେ ଆସି ଛିଡ଼ା ହେଲେ। ମଣିଭଦ୍ର ଆଗ-ପଛ ନାଇଁ ଭାବି ଗୋଟେ ଠେଙ୍ଗାନେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ପିଟିଲେ। ଆରୁ ଚମତ୍କାର୍ ଦେଖୁନ୍! ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଜଣକ ସଂଗେ ସଂଗେ ସୁନା ମୁଣ୍ଡା ପାଲଟି ଗଲେ।
ମୂର୍ଖ ବାରିକ୍ର ଲୋଭ
ସେହି ସମୟନେ ତାଙ୍କ ଘରକେ ଜଣେ ବାରିକ୍ (Barber) ଆଇଥିଲା। ସେ ଏ ସବୁକେ ନିଜର୍ ଆଖିନେ ଦେଖି ଦେଲା। ମଣିଭଦ୍ର ଡରିଗଲେ ଯେ ଏ କଥା ବାହାରକେ ଗଲେ ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେବେ। ସେଥିଲାଗି ସେ ବାରିକ୍କେ ଲାଞ୍ଚ ଦେବାର୍ ଲାଗି କିଛି ନୂଆ ଲୁଗା ଆରୁ କିଛି ସୁନା ଦେଇ କହିଲେ, "ଏ କଥା କାହାରିକେ ନାଇଁ କହବୁ।"
ବାରିକ୍ ସବୁ ନେଇକରି ଘରକେ ତ ଗଲା, ହେଲେ ତାର୍ ମୂର୍ଖ ମନନେ ଲୋଭ୍ ପଶିଗଲା। ସେ ଭାବଲା, "ଆରେ! ଯଦି ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ପିଟିଲେ ସୁନା ମିଲୁଛେ, ତେବେ ମୁଇଁ କାଣାକେ ବାରିକ୍ କାମ କରମି? ମୁଇଁ ବି ବହୁତ୍ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ଡାକି ଆମି ଆରୁ ପିଟି କରି ପୁରା ଘରକେ ସୁନାନେ ଭରି ଦେମି।"
ବାରିକ୍ର କାଣ୍ଡ ଆରୁ ଫଳ
ଆରଦିନ ସକାଲେ ବାରିକ୍ ଗଲା ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କ ଆଶ୍ରମକେ। ସେଠାନେ ସେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ବହୁତ୍ ନେହୁରା ହେଲା ଆରୁ କହିଲା, "ଆଜ୍ଞା! ଆପଣମାନେ ଆଜି ମୋର୍ ଘରକେ ଖାଏବାକେ ଆସୁନ୍।" ପ୍ରଥମେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମନା କଲେ, ହେଲେ ତାର୍ ବାରମ୍ବାର୍ ଡାକିବାର୍ ଆରୁ ଲୋଭନେ ପଡ଼ି ଶେଷନେ ବହୁତ୍ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତାର୍ ଘରକେ ଯିବାକେ ରାଜି ହେଇଗଲେ।
ସବୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଯେତେବେଳେ ବାରିକ୍ ଘରେ ପହଁଚଲେ, ବାରିକ୍ କାଣା କଲା ଯେ ବାହାରପଟୁ କବାଟ୍ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା। ତାପରେ ଗୋଟେ ମୋଟା ଠେଙ୍ଗା ଧରିକରି ସବୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ଦୁମ୍-ଦାମ୍ ପିଟବାର୍ ଧରଲା। ସେ ଭାବୁଥିଲା ସମସ୍ତେ ସୁନା ହେଇଯିବେ, ହେଲେ ସେଠାନେ ତ ପୁରା ରକତ ନଈ ବହିଗଲା। କେତେଜଣ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ସେଠାନେ ମରିଗଲେ ଆରୁ କେତେଜଣ ବହୁତ୍ କଷ୍ଟ ପାଇଲେ।ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର୍ ଚିଲେଇବାର୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ରାଜାଙ୍କର୍ ସିପାହୀମାନେ ଆସିଲେ ଆରୁ କବାଟ୍ ଭାଙ୍ଗି ଭିତରକୁ ଗଲେ। ସେମାନେ ବାରିକ୍କେ ଧରିକରି ରାଜ ଦରବାରକୁ ନେଇଗଲେ।
ରାଜାଙ୍କର୍ ବିଚାର୍ ଆରୁ ଶେଷ କଥା
ରାଜ ଦରବାରନେ ବାରିକ୍ ସବୁ ସତ କଥା କହିଲା। ସେ କହିଲା ଯେ ମଣିଭଦ୍ରଙ୍କୁ ଦେଖି କରି ସେ ଏନ୍ତା କରିଛେ। ରାଜା ମଣିଭଦ୍ରଙ୍କୁ ବି ଡକେଇଲେ। ମଣିଭଦ୍ର ସବୁ କଥା ସତ ସତ କହିଲେ। ରାଜା ଆରୁ ବିଚାରକମାନେ ଜାନି ପାରଲେ ଯେ ବାରିକ୍ ବିନା ବୁଝି ବିଚାରି ଏତେ ବଡ଼ ପାପ୍ କରିଛେ। ଶେଷନେ ବାରିକ୍କେ ଶୂଳୀନେ ଚଢ଼ାବାର୍ ଆଦେଶ ଦିଆଗଲା।
କାହାଣୀର ଶିକ୍ଷା:
ସାଙ୍ଗମାନେ, ଏଥିରୁ ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା ମିଲସି ଯେ, କୌଣସି ବି କାମ କରବାର୍ ଆଗରୁ ଭଲ୍ ଆରୁ ମନ୍ଦ ଦିଗଟାକେ ଚିନ୍ତା କରବାର୍ ଦରକାର୍। ବିନା ବୁଝି ବିଚାରି କାହାରିକୁ ଦେଖି କରି କୌଣସି କାମ କଲେ ମଣିଷ ଅସୁବିଧାନେ ପଡ଼ସି। କୁହାଯାଇଛେ - "ବୁଝି ବିଚାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ, ପ୍ରମାଦ ନ ପଡ଼ଇ ଭଲେ।"
0 Comments